Autor prezentacji: mgr inż. Wiktoria Wojnarowska
Referat dotyczył technologii otrzymywania protez oczu z uwzględnieniem nowych metod ich wytwarzania. Najczęściej zabieg wymagający użycia protezy oka jest przeprowadzany u pacjentów u których zastosowano leczenie onkologiczne lub jako element leczenia pourazowego. Protezy mają stanowić uzupełnienie brakującej gałki ocznej bez przywracania samej funkcji widzenia. Najczęściej ich użycie powiązane jest z zabiegiem chirurgicznym rekonstrukcji okolic gałki ocznej. Pani Mgr Wojnarowska przedstawiła główne zalety nowych metod otrzymywania protez gałek ocznych z wykorzystaniem druku 3D. Na wstępie Seminarium omówione zostały przypadki medyczne, w których konieczne było zastosowanie protezy oka. Wymieniono główne metody leczenia defektów i ubytków oraz trudności występujące podczas leczenia wad twarzoczaszki. Następnie przedstawiono różne rodzaje protez, między innymi tzw. epiprotezę, stanowiącą element gałki ocznej, zakładanej na istniejące niewidome lub kurczące się oko, a także protezy oczodołów, umożliwiające przywrócenie wyglądu zarówno brakującego oka jak i powiek.
Zabiegi chirurgii plastycznej oczu stanowią istotny element poprawy komfortu pacjenta i pozwalają przywrócić naturalny wygląd twarzy. Obejmują one rekonstrukcje utraconych tkanek z wykorzystaniem ektoprotez (epitez), czyli zewnętrznych protez stanowiących uzupełnienie ubytków, w szczególności oka, ucha lub nosa. Dotychczas najczęściej w zabiegach rekonstrukcji stosowano modele woskowe, których dopasowanie wymagało wielu wizyt pacjenta i stwarzało duże ryzyko błędu. Epitezy mają za zadanie poprawiać lub przywracać utracone czynności fizjologiczne, a przy tym odtwarzać wygląd utraconego narządu. Istotne jest, aby nie wywoływały ucisku lub zmian patologicznych, a także by wykonane były z materiałów biokompatybilnych. Podczas Seminarium omówiony został podział epiprotez ze względu na rodzaj użytych materiałów i sposoby mocowania. Przeanalizowane zostały elementy technologii i etapy wytwarzania protez. Zwrócono uwagę na problemy występujące przy wykorzystaniu dotychczasowych technologii, takie jak wieloetapowość, sprzyjająca kumulacji błędów, a także uciski protezy na tkankę podczas dopasowywania, mające negatywny wpływ na geometrię twarzy.
Pani mgr Wojnarowska omówiła nowatorską metodę otrzymywania epitez oka, opartą na cyfrowej obróbce danych. Technologia ta pozwala na dokładniejsze i szybsze dopasowanie ubytku oraz zapewnia większy komfort pacjenta. Dodatkowo badane są dwa rodzaje materiałów, dla których prowadzona jest analiza porównawcza. Do otrzymywania jednoczęściowych epitez wykorzystuje się żywice poliuretanowe, w przypadku epitez dwuczęściowych jest to żywica epoksydowa oraz silikon medyczny.
W procedurze stosowanej przez Panią mgr wykorzystuje się digitalizację przy rekonstrukcji fragmentów twarzy. Opiera się ona na metodach inżynierii odwrotnej i fotogrametrii twarzy obejmującej analizę zdjęć wykonywanych w pięciu różnych płaszczyznach. Następnie wykorzystując algorytmy nakładania odbicia lustrzanego zdrowej części twarzy i stosując model Boole’a, można uzyskać cyfrowy obraz, pozwalający na wykonanie projektu protezy. Zapewnia to lepsze dopasowanie do twarzy i większy komfort pacjenta. Przewagą nowych metod jest wykorzystanie programów komputerowych tworzących model na podstawie danych z obrazu ubytku. Dzięki temu sposoby tradycyjne wykonania wycisku mogą zostać zastąpione metodą bezdotykową. Badane są zarazem nowe lekkie materiały stanowiące alternatywę dla modeli silikonowych.
Na Seminarium zaprezentowane zostały niektóre parametry aparatów stosowanych przy fotogrametrii twarzy. Na zdjęciach przedstawione zostały rezultaty wykonania protez, ze wskazaniem zalet stosowania epitez jednoczęściowych oraz wyszczególniono oceny wyglądu i stopnia dopasowania protez. Wśród planów projektu można wymienić rozwój techniki pokrywania dwuczęściowych protez powłokami zapewniającymi biokompatybilność, ulepszanie technologii przyrostowych, dobór odpowiednich materiałów, a także zastosowanie metod porównawczych analizy geometrii twarzy, opartych na fotogrametrii i tomografii komputerowej.
